The letter was published in Kantipur on April 27, 2006.

2

Well written..... let's see how this bahun will react... for at this moment, I will assume that Baburam mgith have buddhi... but time will show.

Personally Maoibadi prati mero katai biswas chaina, and there actions have often made me feel disgusted.

But even then, if they want to play "constructive" role, every Nepalese should give them every oppourtunity to leave violence and start afresh. And that applies to everyone.

I just hope this happens and these morons would come to sense. This is as good a chance as they will ever get. Ghaito ma gham lagne ho ki hoina kunni!

IndisGuise:O

well, I have stopped calling baburam a " Baudhik Byaktitwa", these people are traitors, bunch of thugs. Give me example of single nationally acclaimed BHRASTACHARI they have harmed. Ke kathmandu ma basne karodpati bhrastachari sanga 10,000,000 chanda line ani gau ko master, swasthasewak, politician, ra sana tina aparadhi lai marnu nai maobad ho ????

Ke aja gyanendre ra kamal thapa lai karbahi ko maag garinchha bhnae baburam ra prachanda lai sajilai maafi garna sakinchha ?? ke tehi ho manabia kanun ?? Baburam lai aaidyau ra yeso gardiu , chalaideu bhannu satta chunab lada, jita , aau bhanna sakinna ??

i request them to change their party's name to NKP(destroy nepal)

I have worked with this sayami. I feel he is charecterless guy. His wife works in Tribhuwan University Teaching Hospital as a superviser nurse and he had an affair with another nurse(bahuni) from ICU - that also married. And one more thing - that was his third wife according to someone who counted his wives.


hahahhahaha ...........well he does write a lot of poetry and was dead against King Birendra too. I never like him for being a Madhav Nepal ko chamcha........and also being charechter less guy. Someone should slap him on his face and do his beizzati in public places. In the OPD he used to call patients to Blue Cross Hospital for Echocardiography because he would be able to extract money there. What a rascal to do all the drama about deshbhakti...!!!!

Personally i have never heard anything positive about This Dr. Sayami.

But, listening to all things about him i think this man is a go getter.

kalp,

are you a doctor ?

Baburam was Board first of SLC then
and Dr Sayami was Board Second !!!

That is how they are related and frends may be. !!

Dr. Sayami`s request for reconciliation is not bad. People like Dr. Sayami has good contribution for both sick people and sick country. He has been in pen pushing excercise specially for last few years through which he is always expressing his concern of treating all those who are sick including Baburam and Prachanda. On the other hand long time mentally disordered people like Baburam is killing the healthy people. Compare these two long time friends, according to Dr. Sayami.

Now its time for winning the hearts of people.

Instead you have already shattered so many Nepalese hearts, Mr Baburam! If you think you can win the heart of people why dont you try as the door is open ? But beware we will not let you come with your weapon and take in mind that peoples voice is more powerful than your weapon. Dont just go on raising the ceiling of demand. This time people will not excuse you.

We know you have insisted many children and poor people to hold the weapons for you.
Many of them are starting to realise your fake hopes. Many will know sooner or later you are trying to show bait to compel them to die for nothing. See the difference in death between those 14 who died in peoples movement and those who died while attacking innocent people and country`s property.

So we dont need to bow so low, like Dr. Sayami, to Baburam and we dont need his pen if he cant get the peoples mandate. But lets give him one last and big opportunity if he really can prove he can come up with his pen.

Yes I am a doctor

and I used to sit in TUTH OPD right with him so I know his tactics of calling people to BLUECROSS HOSPITAL. I know his wife also--- just seen and and known who she is. Once I was on duty and the sisters in the ward said she called in the middle of the night asking if he is around and asked the sister who picked up the phone to page him and tell him to go home. I know and everyone knows he is a bad charecterd guy who was showing so much chamchagiri for Madhav when he was admitted there. But always had a lot of rees with the King. I'm from a class which always, no matter what respects the King and believes that the King is the only person who has high morals. He cannot be compared to any of these hungry hyenas. Don't call me mandale just b/c I love the King.

sino ganayeko aavaas cha !!

why so much hate ??

kalp Posted on 04-27-06 1:30 PM Reply | Notify Admin
irija on ventilator...does that mean he is not conscious???? is he about to die? does that mean paap dhuribaata karayo???

kalp Posted on 04-27-06 7:40 PM Reply | Notify Admin
think you guys come from gutter ----- take the name with the King with respect. He is a respectable person not like your gurus prachanda or girija or sher


Kalp
you definitely are mandale.
I have nothing to do with you
but hate you the way you are attacking the democratic leaders .
I checked your all the postings and you are the one trying to cover the king.

we know your reality so that stop blamming others.

since you wont be able to prove it here, stop talking nonesence about others.

that is making you characterless urself

peace !!

None of the doctorsi have met like Dr. Sayami.

Bhane pacchi, baat ma kehi daam ta chha.

Abasya cha !!!

i have met Dr. arun sayami quite a few times and i must say he is one of the kindest persons I have ever met in my life.

rein,
you forgot to add "in bed" at the end of your sentence.
peace!

Here is Baburam's reply to the letter:

Source : - http://www.kantipuronline.com/kolnepalinews.php?&nid=72612

नागरिक आन्दोलनकारीलाई पत्र



डा. बाबुराम भट्टराई


पि्रय डा. अरूण सायमी,
वैशाख १४ गते कान्तिपुर दैनिकमा प्रकाशित तपाईंको चिठी 'कलम समाऊ बाबुराम' पढें । केही भावुक, केही चिन्तनशील बनायो । झन्डै तीन दशकअघि अखिल भारत नेपाली विद्यार्थी संघ -अभानेविसंघ) स्थापनाकाल स्मृतिपटलमा आयो । पार्टी प्रतिबन्धित भएको पञ्चायती कालरात्रिमा हामी निरंकुश राजतन्त्र अन्त्य र सच्चा लोकतन्त्र स्थापनाको सपना बोकेर भारतमा स्वतन्त्र ढंगले राजनीतिक गतिविधि गथ्र्यौं । नेपालमा कांगे्रस र कम्युनिस्टबीच पानी बाराबारका बेला हामी भारतमा सबैलाई एउटै मञ्चमा बोलाएर राजनीतिक अन्तरक्रिया गराउँथ्यौं । राजतन्त्र अन्त्य गर्न र गणतन्त्र स्थापना गर्न सबै राजनीतिक शक्ति एकताबद्ध हुनुपर्छ भन्ने हाम्रो आग्रह र प्रयत्न हुन्थ्यो । हाम्रो त्यो सपना हालैको ऐतिहासिक जनआन्दोलनका क्रममा पूरा हुन लागेको देखेर सन्तोष र गौरवको अनुभूति भएकै हो ।

यो आन्दोलनको सिलसिलामा हाम्रा ती पुराना सहकर्मीमध्ये तपाईंले सेतो कोट लगाएर शिक्षण अस्पतालका डाक्टरहरूको नेतृत्व गरेको, डा. महेश मास्के नागरिक आन्दोलनको अग्रपंक्तिमा उभिएको, हिसिला यमी युद्ध मैदानमा डटेको र अरू थुप्रै साथी विभिन्न पेसाकर्मी वा राष्ट्रसेवक कर्मचारीका रूपमा लोकतान्त्रिक आन्दोलनमा क्रियाशील भएको पाउँदा अभानेविसंघ कालीन हाम्रो प्रयत्न खेर गएको रहेनछ भन्ने सन्तोष मनमा लागेकै हो । परन्तु आजसम्मको आन्दोलनको परिणामबाट तपाईं जति सन्तुष्ट देखिनुहुन्छ, हामी त्यति ढुक्क हुनसकिरहेका छैनौं । किनकि तपाईंले पत्रमा भनेझैं राजतन्त्रले 'घुँडामात्र टेकेको छ,' समाप्त भएको छैन । तपाईं एकजना मेडिकल डाक्टरलाई राम्ररी थाहा छ, घुँडामात्र फुक्लँदैमा अस्तित्व नामेट भइसक्दैन, पुनः बौरिएर झन् बढी दुःख दिन सक्छ । २००७ सालपछि बारम्बार जनताद्वारा घुँडा टेकाइएको राजतन्त्रले पटकपटक बौरिएर जनतामाथि निरंकुश शासन थोपरेको हामी सबैलाई थाहा छ । नेपाली इतिहासका सबै जनआन्दोलनभन्दा अघि बढेर यसपटक राजतन्त्र फाल्ने सम्भावना प्रवल बनेको थियो । तर एक्कासि कश्मीरका पूर्वमहाराजामार्फत पठाइएको दिव्य गायत्रीमन्त्रले आर्यघाट पुगिसकेको राजतन्त्रलाई जीवनदान दियो । त्यसपछि अरू के कति गोप्य मन्त्र आए र अन्ततः संसद् पुनःस्थापनाको जाल फ्याँकेर आन्दोलनलाई मत्थर पार्ने काम भयो सबैको अगाडि छर्लंगै छ ।

आखिर राजतन्त्र नेपाली जनता र राष्ट्रिय एकताका निम्ति नभएर विदेशी शक्तिकेन्द्रहरूको स्वार्थ निम्ति पो रहेछ भन्ने प्रस्ट भएन त ? मेचीदेखि महाकालीसम्म लाखौं करोडौं जनताले संविधानसभा र गणतन्त्रको नारा लगाए, संसद् पुनःस्थ्ाापनाको नारा सडकमा कहिल्यै सुनिएन तर अन्त्यमा संसद् पुनःस्थापनामा आन्दोलन बिसाउन लगाइयो । किन ? संसद्लाई जनप्रतिनिधि संस्था भनिन्छ । तर यत्रो आन्दोलनपछि पुनःस्थापित संसद्मा आन्दोलन दबाउन सक्रिय राजाका प्रशासक मृगेन्द्रसिंह यादव र उनका मन्त्री बुद्धिमान तामाङ, बृजेशकुमार गुप्ताहरू पो देखा परे । अनि देखा परे उनै सूर्यबहादुर थापा र पशुपतिशमशेर राणाहरू । त्यो सदनमा न त कोही आन्दोलनको क्रममा गोली र लाठी खाने गरिब किसान, बेरोजगार युवा, महिला, दलित, जनजाति, मधेसी, कणर्ाली-सेती-महाकालीका उत्पीडित मान्छे देखिए न आन्दोलनलाई निरन्तर ऊर्जा दिने नागरिक समाजका अगुवाहरू डा. देवेन्द्रराज पाण्डे, डा. मथुराप्रसाद श्रेष्ठ, कृष्ण पहाडी, डा. महेश मास्के, श्याम श्रेष्ठ, कनकमणि दीक्षित, खगेन्द्र संग्रौला, हरि रोका, दमननाथ ढुंगाना, पद्मरत्न तुलाधर, प्रा. कृष्ण खनाल, सिन्धुनाथ प्याकुरेल, मल्ल के.सुन्दर आदि देखिए । माओवादीको छाया परेको कुनै मुसो त्यहाँ हुने कुरै भएन । किनकि माओवादीलाई नीति निर्माण र राज्य संरचनाको कुनै तहमा छिर्नै दिनुहुन्न भन्ने शाही फर्मान् मोरियार्टी महोदयले बारम्बार जारी गरिरहेकै थिए । त्यसैले शाही घोषणाबाट म्याद पुगिसकेको र वर्तमान आन्दोलनको मूल मर्मको कुनै प्रतिनिधित्व नगर्ने संसद् ब्युँताइनुको गुह्य अर्थ र औचित्य वास्तविक आन्दोलनकारी शक्तिहरूलाई टाढा राख्नु मात्रै रहेछ भन्ने पुष्टि भएन त ?

तपाईंले भन्नुहोला, शाही घोषणाबाट स्थापित संसद्ले संविधानसभामा जाने निर्णय गरिसकेको छ नि ? हो, जनदबाबको समर्थन गरेको छ । तर त्यसको साथसाथै राजावादीहरूको पार्टी राप्रपाले पनि संविधानसभाको समर्थन गरेको छ । यहाँसम्म कि सदनमा मृगेन्द्रसिंह यादवहरूले पनि त्यसको विरोध गरेनन् । के थाहा भोलि सत्चितशमशेर, श्रीशशमशेर, भरतकेशर सिंह, कमल थापा, टंक ढकालहरूले पनि समर्थन गर्छन् कि ? तपाईंले ठीकै लेख्नुभएको छ, 'संविधानसभा प्राप्तिपछि सातदलको भन्दा तपाईंको जित हुनेछ' किनकि संविधानसभा तपाईंको पार्टीको मूल एजेन्डा हो ।' त्यसनिम्ति तपाईंलाई धन्यवाद छ । हो, २०५२ सालमा चर्चित ४०-सूत्रीय मागपत्र पेस गर्ने बेलादेखि हामीले संविधानसभाको कुरा उठाएका हौं र दुई पटकसम्मको वार्ता यही विन्दुमा भंग भएको हो । त्यस हिसाबले संविधानसभाको जस स्वतः हामी माओवादीले पाउनुपर्ने हो । अनि संविधानसभाको बाहिरी रूप वा नारालाई मात्र भट्याएर त्यसको सारतत्त्व नष्ट गर्ने प्रयत्न भइरहेछ । संविधानसभाका मूल प्रस्तावक हामी माओवादीसँग वार्ता गरेर संविधानसभा निर्वाचनको बाटोमा अघि बढ्नुको सट्टा प्रमुख संसद्वादी दलको नेतृत्व उही पुरानै संविधान र राज्यसंरचना अन्तरगत सरकार बनाउन तल्लीन हुनु र मन्त्रालयको भागभन्डामा झगडा गर्नुले संविधानसभालाई बीचैमा तुहाउने षड्यन्त्र सुरु भइसकेको पर्याप्त झल्को मिल्छ । यो स्थितिमा तपाईंले बडो सरल ढंगले संविधानसभा प्राप्त भइसकेकाले आन्दोलन सिद्धिसकेको र हामी पनि आरामसाथ बस्न तयार हुनुपर्ने जुन जिकिर गर्नुभएको छ त्यो त्यति वस्तुसंगत छैनमात्र होइन, निकै खतराजन्य र हानीकारक पनि हुनसक्छ । यतिबेला ०७ सालमा राजा त्रिभुवनले घोषणा गरेको संविधानसभा कसरी क्रमशः खोस्दै लगिएको थियो एकचोटि पुनः स्मरण गर्नु उपयुक्त हुनेछ । यसनिम्ति नागरिक आन्दोलनकारी मित्रहरूले तत्काल केही अति महत्त्वपूर्ण कुरा पूरा गर्न जनदबाब सिर्जना गर्नु जरुरी छ ।

सर्वप्रथम, पुरानो संसद् र पुरानो संविधानको मोहजालमा फस्नुसट्टा माओवादी-संसद्वादी १२-बुँदे समझदारीबमोजिम अघि बढ्न आन्दोलनकारी शक्तिहरू, अर्थात् सात दल, माओवादी शक्ति र नागरिक समाजका प्रतिनिधिहरूको तत्काल भेला गरेर अन्तरिम विधान र अन्तरिम सरकार निर्माण गर्नुपर्छ । दोस्रो कुरा, राजतन्त्र, ऊप्रति बफादार शाही सेना र प्रशासनयन्त्र यथावत् रहेसम्म संविधानसभा निर्वाचन विरुद्ध षड्यन्त्र भइरहनेछ र कथंकदाचित् निर्वाचन भइहाले त्यो स्वतन्त्र, निष्पक्ष र अग्रगामी हुन सक्नेछैन । त्यसैले तत्काल राजा र राजपरिवारका सबै विशेषाधिकार अन्त्य गर्ने, तिनको नाजायज सम्पत्ति जफत गर्ने र सुरक्षा निकाय तथा प्रशासनयन्त्रका प्रमुखहरूलाई बर्खास्त गरेर तिनमा आवश्यक संरचनात्मक परिवर्तनलाई विशेष प्राथमिकता दिनुपर्छ । साथै लोकतान्त्रिक आन्दोलनलाई दमन गर्न सक्रिय तत्त्वहरूलाई तुरुन्त गिरफ्तार गरेर उनीहरूको सम्पत्ति जफत गरिनुपर्छ । तेस्रो, संविधानसभामा उत्पीडित वर्ग, जाति, क्षेत्र, महिला, दलित, अल्पसंख्यक धार्मिक तथा भाषिक समूहको समुचित प्रतिनिधित्व सुनिश्चित गर्न उपयुक्त विधि र प्रक्रिया निर्धारित गरिनुपर्छ । संविधानसभा निर्वाचनका यी अत्यावश्यक न्यूनतम पूर्वाधार पूरा नभएसम्म ढुक्क भएर बस्नु ठूलो ऐतिहासिक गल्ती र महान् जनआन्दोलनप्रति धोका हुनेछ । संसद्वादी राजनीतिक दलहरू पुरानै सत्ता भागबन्डाको खेलमा अल्भिmन सुरु गरिसकेको स्थितिमा नागरिक आन्दोलनहरूको यससम्बन्धी खबरदारी धेरै महत्त्वपूर्ण हुनेछ ।

जहाँसम्म तपाईंले आफ्नो पत्रमा 'तपाईंले दस वर्ष बन्दुक पड्काएर गर्न नसकेको काम जनताले १९ दिनमा अहिंसा र शान्तिपूर्ण तरिकाले गरेर देखाइदिएका छन्' भनेर लेख्नुभएको छ त्यसबारे पुनः एकपटक गहिरिएर चिन्तनमनन गर्न म तपाईंलाईर् आग्रह गर्छु । यसबारे तपाईं अलि बढी भावुकतामा बगेर मनोगत पो बन्नुभयो कि ? के यो आन्दोलन साँच्चिकै अहिंसात्मक र शान्तिपूर्णमात्रै थियो त ? स्वतन्त्र पर्यवेक्षकहरूकै अनुसार पनि चैत्र २४ गतेदेखिको १९ दिने आमहडतालको क्रममा मात्रै १९ जना जनआन्दोलनकारीको मृत्यु भएको छ, दर्जनौं बेपत्ता भएका छन्, पाँच हजारभन्दा बढी घाइते भएका छन् र असंख्य मात्रामा आगजनी, तोडफोड भएको छ । के यसलाई अहिंसात्मक र शान्तिपूर्ण संघर्षमात्र भन्न मिल्छ ? सुरुदेखि शाही सुरक्षाबलको अत्यधिक बलप्रयोग, कफ्र्यु, निषेधाज्ञा जनसमुदायले जमेर प्रतिरोध नगरेको भए आन्दोलन क्रमशः चुलिँदै गएर उत्कर्षमा पुग्ने थिएन । यो आन्दोलन दस वर्षको जनयुद्धविरुद्ध नभएर त्यसैको जगमा निर्माण भएको बिर्सन वा अवमूल्यन गर्न मिल्दैन । ०७, ०३६ र ०४६ का आन्दोलनभन्दा ०६२/०६३ को आन्दोलनको मुख्य भिन्नता यसमा गाउँले गरिब किसान, बेरोजगार युवा, महिला, जनजाति, दलित आदि शोषित-उत्पीडित जनसमुदायको बढी सहभागिता हो । साथै विगतको आन्दोलन काठमाडौं उपत्यकामा सुरु भएर बाहिर र मुख्यतया तराईका सहरतिर विस्तार हुन्थ्यो भने यसपटक पचहत्तरै जिल्लामा भएको छ र पहिले बाहिरी जिल्लाहरूबाट सामन्तवादको जरा काटिदिएकाले यो सम्भव भएको हो भन्ने सहज ज्ञानको विषय हो । काठमाडौं उपत्यकामा पनि विगतमा सहरको केन्द्रबाट आन्दोलन सुरु हुन्थ्यो भने यसपटक काँठबाट चक्रपथ हुँदै सहरको केन्द्रतिर पसेको छ । यो गाउँले सहर घेर्ने दीर्घकालीन जनयुद्ध रणनीति अन्तर्गत थियो भन्ने जोकसैले सहजै बुझ्न सक्छ । त्यसैले तपाईंले रूप र अंशलाई मात्र हेर्नुको सट्टा सार र समग्रलाई हेर्नुभयो भने सत्य सजिलोसँग उद्घाटित हुनेथियो कि ?

अन्त्यमा तपाईंले कलम र बन्दुकलाई एक अर्काका पूरकको सट्टा निषेधार्थीका रूपमा प्रस्तुत गरेर वैज्ञानिकज्ञान सिद्धान्त र इतिहासको नियमलाई अलि उपेक्षा गर्नुभयो कि ? तपाईंले 'युद्ध भिन्न प्रकृतिको -अर्थात् रक्तपातसहितको) राजनीति हो' भन्ने प्रस्सियन युद्धशास्त्री कार्ल वन क्लाजविजको प्रसिद्ध भनाइलाई एकपटक स्मरण गर्नुपर्छ ? निश्चितरूपमा हामी सबैखाले बन्दुकको अन्त्य र पूर्ण शान्ति चाहन्छौं । बन्दुकको अन्त्य गर्न बन्दुकै उठाउनुपर्छ भन्ने वैज्ञानिक सत्यलाई पनि बिर्सने गल्ती चाहिँ नगरौं । हामीले बन्दुक छोडे पनि जर्ज बुस, मुसर्रफ, राजा ज्ञानेन्द्र-युवराज पारसहरूले छोड्ने छैनन् । वर्गीय समाज रहेसम्म निरपेक्ष शान्ति जतिसुकै पि्रय लागे पनि त्यो असम्भव परिकल्पना मात्र हुनेछ ।